Masshad
“Ons gezin woonde in Mashhad, een grote stad. Onze ouders waren christelijk geworden. Dat mag niet in Iran, waar iedereen moslim moet zijn. Soms kwamen er andere christenen bij ons thuis. Dan moesten alle ramen dicht, en moest iedereen heel zacht zingen. Mijn ouders hadden een keer tegen een vriend van hen verteld dat ze christelijk waren.”
Teheran
“We gingen een keer in de hoofdstad Teheran op vakantie. Toen belde onze oma. De politie was in ons huis geweest en ze hadden alles doorzocht. Ze waren ook op Danials school geweest. We denken dat de vriend van mijn ouders tegen de politie had verteld dat wij christelijk waren geworden.”
Klein dorpje
“We moesten verplicht verhuizen naar een klein dorp. Daar was helemaal niks, niet eens licht. We mochten niet meer naar school. We hebben daar twee maanden gezeten.”
Nederland
“We waren al van plan om in Nederland op vakantie te gaan. Onze oma woont hier, al dertig jaar. Mijn ouders hebben toen besloten dat wij in Nederland zouden blijven. Het was te gevaarlijk geworden in Iran. Vrienden van mijn ouders, ook christenen, zijn verdwenen. Waarschijnlijk zijn ze vermoord. Het was niet makkelijk om Iran uit te komen, we moesten veel geld betalen voor reispapieren. In Nederland hebben we ons gemeld en gezegd dat we wilden vluchten.”
Christenen in Iran
Iran is een islamitisch land. De meeste mensen zijn moslim. Er zijn wel mensen die christelijk zijn. Maar dat zijn er maar weinig. Soms worden moslims later christen. Dat is in Iran streng verboden. De politie kan je oppakken en je gevangen zetten. Je kunt zelfs ter dood veroordeeld worden. Het komt vaker voor dat mensen in hun eigen land niet mogen zijn wie ze zijn. Vanwege hun godsdienst of om andere redenen. In de Tweede Wereldoorlog gebeurde dat bijvoorbeeld met Joden.
Vluchteling in Nederland
Wie in Nederland komt als vluchteling, heeft een vergunning van de overheid nodig om in Nederland te mogen wonen. Je moet goede redenen hebben voor je vlucht, bijvoorbeeld omdat je gevaar loopt in je eigen land. Eerst moet je naar het asielzoekerscentrum in Ter Apel, in Groningen. De Nederlandse overheid gaat jouw verhaal controleren. Na Ter Apel verhuis je naar een ander asielzoekerscentrum. Mensen uit allerlei culturen wonen dicht op elkaar. Je krijgt een beetje geld om eten van te kopen. Kinderen gaan naar school, maar volwassenen mogen de eerste zes maanden dat ze in Nederland zijn niet werken. Het is de bedoeling dat je snel hoort of je in Nederland mag blijven. Maar dat lukt niet altijd. Soms duurt het heel lang. En soms gebeurt het dat de Nederlandse overheid zegt dat je niet mag blijven, dan moet je terug naar het land waar je geboren bent.